Ne aynı kentten, köyden, ne de aynı coğrafyadandılar. Ama ikisi de vatan bellemişti bu toprakları ve canları pahasına da olsa “düşmana” vermeye hiç niyetli değildiler. Öyle belletilmişti ikisine de.

 Birini dağdan, diğerini denizden saldılar birbirlerinin üzerine, birinin çok iyi bildiği, diğerinin “vatanım” dediği ancak, başta insanına, kuşuna kurduna, çiçeğine böceğine, dağına taşına, otuna bokuna bile yabancı bir coğrafyada, birleşmeleri gereken o kadar çok neden varken, adına ölüm denilen orta noktada birleştirdiler.

Birinin yiyecek ekmeği yoktu, diğerinin adına “bedelli” dedikleri, ödeyemeyenin ödeyenin yerine ölmesi gerektiği “kan parası”. Hal böyle olunca ölümde onları seçecekti tabi, ölümünde suçu yoktu aslında. Onun işi almaktı, alacaktı, alıyordu. Birileri körpecik bedenleri sunuyordu, ejderha da büyük bir iştahla her gün beşini onunu yutuyordu, epeydir durgundu “piyasa” ve “işler” de kesattı ama artık malumlar fitili ateşlemiş ve “kan pazarı”  açılmıştı.

Aslında ikisi de “vatan” diye yola çıktıklarına göre neydi anlaşamadıkları ve kimdi düşman? Geçmişte bu toprakları vatan yaparken, ikisini de aynı tayını paylaşıp, gözünü kırpmadan ölümde birleştiren kutsallık ne olmuştu da yerini düşmanlığa bırakmıştı?

  Bunu gerçekten hiç bilemediler, bildirmediler. Bu “düşman” dediler, “yok olması” gerek dediler, bunu da ancak “sen yaparsın” dediler, sırtlarını sıvazladılar. Birine, “Allah, din kitap, vatan, millet, Sakarya, Dumlupınar”,  diğerine, devrim, barış, sosyalizm, emek, halk, hak hukuk” diyerek durmadan kaşıdılar yarayı, kabuk bağlamasına asla izin vermediler ve adına ölüm neden yok olma noktasın getirdiler. Ahmettiler, memettiler, barandılar, yani İNSAN’dılar, adları ile 20’li yaşlarına kadar ancak çağrılabildiler, “günün bilançosu verilirken “birinden şehit, diğeri bölücü teröristti” ve artık merhumdular.

 Tek suçları insan katliamlarının durup dinlenmek bilmeden mesai yapması gerektiği bu coğrafyada dünyaya gelmiş olmaları idi. Bir de köşklerinin yanındaki birlikte askerlik yapabilen ana ve babaların evlatları olamamaları, beyni çürümüşlerin bunu çocuklarına aldıkları çürük raporları ile ispatlayacak güçteki babalara sahip olamamaları idi.

Bu bir proje idi ve biri çıkıp “ben bu yıkım ve kıyım projesinin Ortadoğu eş başkanıyım” dememiş miydi?

Proje eksiksiz hayata geçmek zorunda idi, komşularımızda geçmişti, şimdi sıra bizde idi, geçecekti..

Delecekti ama geçecekti..