Ama efsaneleşen birde öyküsü var:
Asırlar önce birbirini çok seven iki çiçek varmış. Bunlardan erkek olan, sevgilisini o kadar çok seviyormuş ki, baharda açtıklarında diğer çiçeklerden onu kıskanıyormuş. Buna dayanamayan erkek çiçek, baharda binlerce çiçeğin içinde açmak ve kalabalığın içinde kaybolmak yerine kışın dondurucu soğuğunda açarak, canından çok sevdiği sevgilisini daha fazla görmeyi hayal etmiş. Yine bahar gelmiş tüm çiçekler toprağı yedi renge boyamış. Erkek çiçek, kışın kurduğu hayallerini anlatmış. Dişi çiçek de sevgilisinin fikirlerini çok beğenmiş ve bir dahaki sefere hiç kimsenin açmaya cesaret edemediği, kışın dondurucu soğuğunda açmak için sözleşmişler. Bahar bitmiş, yaz geçmiş ve kış gelmiş. Sevgilisine kavuşma hayalleri ile yerinde duramayan erkek çiçek, karın bir yorgan gibi kapladığı toprağı delerek yeryüzüne çıkmış…
Bembeyaz karlar içinde o renkleriyle göz kamaştıran sevgilisini aramış, aramış, aramış... Ama bulamamış. Ümidini yitiren erkek çiçek bir süre sonra üzüntüsünden boynunu eğmiş ve soğuğun şiddetine daha fazla dayanamayarak hayatını kaybetmiş...
Boynu bükük kardelen çiçeğinin hikayesi işte böyle… İşte o günden sonra aşkı için kışın dondurucu soğuğuna bile aldırmadan karların içinde açan çiçeğe kardelen ve ona sadık kalmayıp aldatan sevgiliye de hercai adı verilmiş…
Gülşen IŞIK 13 Yıl Önce
HAYATINDAN HERCAİ GEÇEN HERKESE... Kardelenin Öyküsü kardelenin öyküsü bu biraz ürkek biraz çocuk gökyüzüne sevdalı aşkı arıyordu en son bulamadıysa eğer ağlıyor olmalı... gözlerimin içine bakardı tüm saflığınla.. ne desem yüzünden yaş akardı bir gün koptu benden şiir yazdım ona okuyor olmalı... gerçekler ona göre değil düşlerde gezinirdi gece yarıları.. bir gün o da uyanacak ayrılıklara belki ağlayacak sabaha karşı ama şimdi.. şu an uyuyor olmalı... durup durup kaçardı benden bir köşeye saklanırdı cesaretin varsa sev derdi hep ki o benim gökyüzümdü