Utanmayı, ya da utandırmayı düşünürken; yine de Allah utandırmasın iki anekdot art arda geliverdi aklıma. Onları anlatayım isterseniz.

        Sınıfta gürültülü bir tartışma başlatmıştık o gün. Kimse kimsenin ne dediğini anlayamıyordu. Tam bu sırada içeriye giren edebiyat öğretmenimiz Şerif İken, bir süre, herkesin sıralarına geçip sükunetin sağlanmasını bekledikten sonra, sıraların arasında dolanan Hasan arkadaşımızın sağa sola laf yetiştirmesinin bitmesini de bekledi sabırla, fakat Hasan hiç oralı değil, masaların arasında dolanmaya ve konuşmaya devam ediyordu. Duruma müdahale etmek isteyen Edebiyat Öğretmeni Şerif İken:

          “Gençler,” dedi. “İnsanlar topraktan yaratılmışlardır, sulandıkları zaman çamur olurlar.”

         Mesajı alan Hasan arkadaşımızın yüzü kızıla kesildi ve hemen geçip yerine oturdu kendini boşluğa atar gibi. İşte bu anekdottan esinlendim öncelikle.

          Çünkü bekar odamızdaki arkadaşımızdan birisi, sabah sabah lavaboya gitmeye üşenmiş, odanın içindeki sobamızın kül kabına küçük abdestini yapıyordu. Ben de onun çıkardığı su sesi gibi sese uyanmış, battaniyemin altından izlemeye başlamıştım olanı biteni. Üç arkadaş kaldığımız odanın içine edilmişti.

          Bu benim canımı sıkmış; ona bu hatasını nasıl anımsatmam gerektiğini ise, Edebiyat Hocam Şerif İken’in metoduna benzer bir şekilde çözümlemeyi düşündüm. 

          O gün odadan en son ben çıktım. Boşalttığım kül kabına tebeşir ile kapıyı gösteren bir ok çıkarıp, okun altına doğru da WC’ye gider yazdım.

          Arkadaşımız bu işareti gördükten hemen sonra bizden ayrılarak kiralık bir başka eve taşındı. 0nu utandırdığıma üzüldüm, ama utanmayı bilmiş olmasına sevindim. Bu olaydan da kimseye söz etmedim.

          Acaba diyorum kendi kendime, şu bizim koltuk kovalayan, sonra da ihale peşinde koşan, devletin paralarını onlara peşkeş çekenler, yani bizim vergilerimizi cebellezi edenleri utandıracak bir yol bilen var mı? Bunu düşünür oldum son yıllarda hep…

Necmettin ÇAKIR