Çanakkale Savaşlarının 98. Yılı kutlamaları kapsamında Türkiye genelinde düzenlenen kompozisyon yarışmasında Türkiye üçüncülüğü elde eden ilçemiz Karlı TOBB İlköğretim Ortaokulu öğrencisi Zeynep Çengel, geçmişteki başarılarına bir yenisini daha ekleyerek göğsümüzü kabarttı. Başta ailesi ve öğretmenleri olmak üzere Zeynep Çenge’li yürekten kutluyor, kendisine Türkiye üçüncülüğü kazandıran, okurken gözyaşlarımızı tutamadığımız kompozisyonunu sizlerle paylaşıyoruz.

Çanakkale Yiğitleri

  Gittiler ve geri dönmediler. Onlar da özlediler, hasretle hüzünle şafak saydılar. Şafak bitmedi onlar için, onların şafağı ölüme yolculuk yapıyordu. Oğullarına komutanlarının adını koydular. Üç aylık, belki de üç günlük bebeklerini göremeden gittiler. Yarenleri onları beklerken onlar dönülmez yola koştular. Hepsi gençti, hepsi çocuktu. Çelik çomak oynamak için çayıra kaçan çocuklar, vatan için çomağı bırakıp cepheye koştular. Onlar bu vatanı ana gibi, baba gibi, yar gibi sevdi. Cepheye anne kucağına, oyuna koşar gibi koştular.

  Kimileri gizlice ağladı, kimileri elinde tüfek kederlendi. Çocuktu onlar korkarlardı tabi. Anneleri yoktu ki yanlarında kabustan korkunca “evladım” diye sarılacak. Hem çok korkuyorlardı, hem de cesaretleri vardı. Ölürse “vatan sağ olsun”, ölmezlerse “ ben geldim anne” diyeceklerdi.

  Şair boşuna dememiştir. Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın? Gel gömelim seni tarihe desem, sığmazsın. Nasıl sığsın? Onca kahramanlık hikayesi, onca geride bekleyen yaşlı göz, hangi kitaba sığar?

  Hepsi, hepsi vatan sağ olsun dedi. Geri dönenler olmadı mı? Oldu. Kiminin kolu yok sarılamaz, kiminin bacağı yok sevdiğine koşamaz. Vatanın her karış toprağı için kan döken yiğitler. Borçluyuz onlara. Gençlik, çocukluk, yaşayamadıkları babalık, biz onlara bir yaşam borçluyuz. Biz olur muyduk onlar olmasa? Güle oynaya gidebilir miydik okullarımıza? Bir okulumuz bile olmazdı belki.

 Hani deriz ya “çocuk öyle her şeyi bilmez” Onlar tahmin edemeyeceğimiz kadar bilgili idiler. Her şeyin, üzerlerindeki sorumluluğun farkındaydılar. Sorumluluk yük değildi, çünkü sorumluluğun vatan olduğunu bilmekteydiler. Vatanı kurtarmak sorumluluk da değildi, bir borçtu, hiç biri de borçlu gitmedi. Ne bir eksik, ne bir fazla. Hepsi ödedi borcunu hiç gocunmadan. Öyle geceler geçirdiler ki cephede, sanki büyüdüler orada, bazen çocuklukları akıllarına geldi, mermileri oyuncak sandılar, bazen anneleri rüyalarına girdi. Onlar, on beş yılda büyüyemeyen çocuklar, iki üç ayda Çanakkale’ ye yiğit oldu. Canla başla düşmana karşı ayakta durdular. Onlar hem şehit, hem yiğit, hem de gurur oldular.

  Kolay olmasa gerek çıkamayacağını bildiğin bir yola girmek. Çok kolay oldu onlar için, bir an, bir an olsun geri dönmeyi düşünmediler. Onlar için söylenecek çok söz var, onlar anlatılmakla bitmez.

  18 Mart, yıl 1915 bir zafer var ki dillere destan, öyle analar var ki kuzusunu yitirmiş, gözleri kan çanağı,, öyle yarlar var ki aldığı nefes kalbine yük, öyle mezarlar var ki binlerce ve birbirinin ardı sıra, öyle bayrak var ki rengini seveninin kanından almış, öyle bir vatan var ki, sevinsin mi, üzülsün mü bilemiyor.

  Vatan şehidine özlem duyarken, analar kuzularına ağıt yakıyor. Adetmiş, evlenenle, asker olana kına yakılırmış. Analar evlatlarını “kuzum” diye severmiş. Kınalı kuzuların kanı deniz olup düşman üzerine döküldü, düşman feleğini şaşırdı, bağrı yanan analar nerelere gitsin?

  Bilirim bu vatan toprağının altında da, üstünde de mutlusun, onurlusun, kahramansın.

  Ben ise ellerini ve ayaklarını öpmeye özlem duymaktayım. Silah tuttuğun mübarek ellerin, düşmana karşı koştuğun mübarek ayakların öpülmeyi hak ediyor. Sana kurşun sıkan düşman bir daha kurşun göremesin. Şehidim emanetin başımın tacı. Gönlün acabalara düşmesin. Bir gün seni görme şerefine erişirsem, bana hesap sor. Vatanımı hatırımdan çıkardığım her saniye için.

Gerze Gündem Haber